{"id":1901,"date":"2016-01-05T21:56:05","date_gmt":"2016-01-05T20:56:05","guid":{"rendered":"https:\/\/01-strafrecht-advocaat.nl\/?page_id=1901"},"modified":"2016-02-28T19:19:43","modified_gmt":"2016-02-28T18:19:43","slug":"uitvoering-gegeven-aan-wettelijk-voorschrift","status":"publish","type":"page","link":"https:\/\/01-strafrecht-advocaat.nl\/uitvoering-gegeven-aan-wettelijk-voorschrift\/","title":{"rendered":"Uitvoering gegeven aan wettelijk voorschrift"},"content":{"rendered":"
\n
\n\t

De dader die ter uitvoering van een wettelijk voorschrift een strafbaar feit heeft begaan, is niet strafbaar. Deze wettelijke rechtvaardigingsgrond is met name van toepassing bij overheden en hun ambtenaren die bij de uitvoering van hun bij wettelijk voorschrift opgedragen taak, andere, met straf bedreigde wettelijke bepalingen schenden.<\/p>\n

Strafuitsluitingsgrond 'wettelijk voorschrift'<\/h3>\n

De strafuitsluitingsgrond 'wettelijk voorschrift' is in de wet geregeld in artikel 42 Sr.

Artikel\u00a042<\/span>
Niet strafbaar is hij die een feit begaat ter uitvoering van een wettelijk voorschrift.<\/p>\n

Toelichting wettelijk voorschrift<\/h3>\n

In art. 42 Sr wordt de mogelijkheid verondersteld van twee verschillende - in wettelijke regels besloten liggende - rechtsnormen, die in beginsel van gelijke orde zijn en die beide aanspraak maken op nakoming en in zoverre met elkaar wedijveren.(T&C Sr, art. 42, aant. 3) De in het artikel vervatte strafuitsluitingsgrond biedt uitkomst in de gevallen, waarin het wettelijk voorschrift zelf uitdrukkelijk machtigt tot het plegen van anders strafbare feiten. Een bekend voorbeeld is een deurwaarder die ter uitvoering van een rechterlijk vonnis een woning ontruimde en daartoe spullen op straat had geplaatst. Hij kon zich met succes op art. 42 Sr en het deurwaardersreglement beroepen bij zijn vervolging terzake van overtreding van de APV van de gemeente Den Haag, waarin het zonder vergunning op de openbare weg plaatsen van goederen strafbaar was gesteld (Vgl. HR 30 januari 1928, NJ 1928, 215).<\/p>\n

Met de woorden 'wettelijk voorschrift' in artikel 42 Sr. wordt gedoeld\u00a0op wetten gegeven 'door machten aan welke wetgevend vermogen is toegekend (HR 26 juni 1899, W. 7307). Het kan dus ook gaan om gemeentelijke wetten en internationale wetten en verdragen.<\/p>\n

Niet is vereist dat het voorschrift een verplichtend karakter heeft. Voldoende is dat het, gelet op de strekking hiervan, een meer dan vrijblijvende bevoegdheid geeft. Naarmate de bevoegdheid in het wettelijk voorschrift vrijer is omschreven, wordt de dader met zijn gedraging geacht 'niet anders te doen dan wat redelijkerwijs nodig is om de bij wettelijk voorschrift aan hem opgedragen taak te vervullen (HR 30 januari 1928, NJ 1928, 215). Het gaat hier om de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit. Er moet geen redelijk alternatief hebben bestaan, waaronder ook wordt begrepen het aanvragen van een ontheffing.<\/p>\n

Rechtvaardigingsgrond<\/h3>\n

Het wettelijk voorschrift is een rechtvaardigingsgrond<\/a>. Een strafbaar feit dat is begaan ter uitvoering van een wettelijk voorschrift is naar zijn aard niet wederrechtelijk.<\/p>\n

Enkele voorbeelden geen geslaagd beroep\u00a0wettelijk voorschrift<\/h3>\n

Om u een beeld te geven wanneer een beroep op een wettelijk voorschrift geen stand zal houden, noemen we enkele voorbeelden die in het verleden voorbij zijn gekomen:<\/p>\n