OM niet-ontvankelijk na uitzetten verdachte

Dat het door toedoen van het OM niet meer gebruik kunnen maken van het aanwezigheidsrecht kan zelfs leiden tot een niet-ontvankelijkheid van het OM zien we in een uitspraak van het hof Arnhem (26 maart 2010, LJN BM0293). In deze zaak was de verdachte uitgezet naar Congo. De gemachtigd raadsman verzocht niet-ontvankelijkheid gelet op het feit dat het OM had gehandeld in strijd met art. 6 EVRM en de vreemdelingencirculaire. De A-G vond dat niet-ontvankelijkheid niet aan de orde was omdat de verdachte niet ter voorkoming van zijn juridische uitzetting had aangegeven dat hij gebruik wilde maken van zijn aanwezigheidsrecht, maar het hof oordeelde dat niet was gebleken dat verdachte afstand had gedaan van zijn aanwezigheidsrecht. De inbreuk op het aanwezigheidsrecht zou onvoldoende kunnen worden gecompenseerd door de omstandigheid dat de raadsman was gemachtigd om buiten aanwezigheid van de verdachte het woord te voeren.

De verdachte is niet de op grond van art. 36 Overleveringswet gewaarborgde mogelijkheid geboden om de behandeling van het hoger beroep bij te wonen.

Wettelijk kader

Art. 36 Overleveringswet luidt als volgt:
“1. De beslissing omtrent de tijd en de plaats van de feitelijke overlevering wordt aangehouden, indien en zolang tegen de opgeëiste persoon een strafrechtelijke vervolging in Nederland gaande is, of een door een Nederlandse rechter tegen hem gewezen strafvonnis nog geheel of ten dele voor tenuitvoerlegging vatbaar is.
2. In gevallen als voorzien in het eerste lid kan Onze Minister, na advies van het openbaar ministerie, bepalen dat en onder welke voorwaarden de opgeëiste persoon ten behoeve van diens berechting reeds aanstonds voorlopig ter beschikking van de uitvaardigende justitiële autoriteit kan worden gesteld.
3. In geval van toepassing van het tweede lid bericht de officier van justitie dat de opgeëiste persoon voorlopig ter beschikking zal worden gesteld van de uitvaardigende justitiële autoriteit, met wie hij ook de daaraan verbonden voorwaarden schriftelijk overeenkomt.
(…)”