TBS met dwangverpleging niet proporioneel
In de uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant, 23 oktober 2015, ECLI:NL:HR:2015:6044 heeft de rechtbank afgezien van het opleggen van TBS met dwangverpleging omdat de rechtbank dit niet proportioneel vond. De rechtbank deelde wel de zorg die uit de gedragsdeskundige rapportages sprak en onderkende het belang en de noodzaak van een klinische behandeling van de bij verdachte vastgestelde complexe problematiek, maar vond dat TBS met dwangverpleging echt moest worden gezien als ultimum remedium. Gelet op de relatief geringe ernst van de indexfeiten, de zwaarte van de TBS met dwangverpleging en het feit dat de verdachte binnenkort via het BOPZ zou worden opgenomen in een klinische setting alsook het feit dat de verdachte al enkele maanden niet meer met de politie in aanraking was gekomen, heeft de rechtbank afgezien van het opleggen van TBS met dwangverpleging.
Gedragskundige rapportages
psychiater dr. P.J.A. van Panhuis en psycholoog J. Nys een onderzoek ingesteld naar de geestvermogens van verdachte. Verdachte weigerde (grotendeels) zijn medewerking, waardoor er geen uitgebreid diagnostisch onderzoek uitgevoerd kon worden. Psychiater dr. P.J.A. van Panhuis stelt in zijn Pro justitia rapportage d.d. 9 maart 2015 dat alle behandelpogingen van verdachte binnen de reguliere geestelijke gezondheidszorg, ook binnen de daar ter beschikking staande gedwongen kaders, niet hebben geleid tot verandering in verdachtes ziekte en ook niet in zijn gedrag. Hij concludeert dat ten aanzien van het toerekenen van het ten laste gelegde terughoudendheid past, maar er zeker argumenten te geven zijn om op basis van de psychiatrische ziekte van verdachte (schizofrenie), om het ten laste gelegde in mindere mate aan hem toe te rekenen. Geadviseerd wordt een TBS met dwangverpleging op te leggen, omdat er vanuit de psychiatrie geen andere interventie- mogelijkheden zijn. Psycholoog J. Nys komt in zijn Pro justitia rapportage d.d. 23 maart 2015 niet tot beantwoording van de aan hem gestelde vragen en aan een advies over de afdoening van de zaak, maar merkt wel op dat verdachte wellicht levenslang afhankelijk zal zijn van een stevig extern zorgend en controlerend kader.
Rechtbank: geen TBS met dwangverpleging
De rechtbank deelt de zorg die uit de gedragsdeskundige rapportages spreekt en onderkent het belang en de noodzaak van een klinische behandeling van de bij verdachte vastgestelde complexe problematiek. De rechtbank stelt echter wel voorop dat de maatregel van terbeschikkingstelling dient te worden beschouwd als een ultimum remedium. Het betreft een zeer ingrijpende en niet zelden een langdurige vrijheidsbenemende maatregel, met name indien deze niet is gemaximeerd in tijd, die dan ook niet lichtvaardig dient te worden opgelegd. Bij de beoordeling hiervan dienen mede de aard en de ernst van de indexdelicten en de noodzaak tot beveiliging van de maatschappij te worden betrokken.
Gelet op de relatief geringe ernst van de indexfeiten, de zwaarte van de gevorderde maatregel, het gegeven dat uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat verdachte op korte termijn middels maatregelen uit de BOPZ langdurig in een gedwongen kader in een klinische setting behandeld gaat worden en het feit dat verdachte sinds januari 2015 niet meer met politie en of justitie in aanraking is geweest, is de rechtbank van oordeel dat een terbeschikkingstelling met dwangverpleging niet proportioneel en dus niet passend is. Nu de rechtbank geen terbeschikkingstelling met dwangverpleging op zal leggen, dient er een andere strafmodaliteit te volgen aangezien de rechtbank van oordeel is dat verdachte wel straf verdient voor de bewezen verklaarde strafbare feiten.
Bij de beslissing over de straf die aan verdachte dient te worden opgelegd heeft de rechtbank gelet op de aard en de ernst van het bewezen verklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan. Bij de beoordeling van de ernst van de door verdachte gepleegde strafbare feiten betrekt de rechtbank het wettelijke strafmaximum en de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd. Daarnaast houdt de rechtbank bij de strafbepaling rekening met de persoon en de persoonlijke omstandigheden van verdachte.
Er volgt een gevangenisstraf van 2 jaar
